Deze titel vangt de dynamiek van het werk: een explosie van kleur en textuur rond een kern van vergankelijkheid. De gedroogde bladeren lijken stil te liggen, maar de omgeving beweegt-alsof de tijd zelf om hen heen kolkt. Kees van Dorsser heeft hier een krachtig contrast gecreëerd tussen beweging en verstilling. De centrale cluster van gedroogde bladeren of bloembladen roept associaties op met verval, herinnering en het verstrijken van tijd. Toch is de compositie allesbehalve stil: de omliggende kleuren en patronen bruisen van energie, alsof het verleden wordt omringd door de levendigheid van het nu. De textuur en gelaagdheid van het werk geven het een bijna tastbare diepte. Het oog wordt voortdurend heen en weer getrokken tussen de chaos van kleur en de rust van het centrum. Het is een visuele metafoor voor hoe herinneringen functioneren: ze liggen stil in ons hart, terwijl het leven om ons heen blijft bewegen. Dit werk nodigt uit tot contemplatie over vergankelijkheid, schoonheid in verval, en de manier waarop het verleden ons blijft raken-niet als een schaduw, maar als een bron van kleur.