Drie tintjes wit, drie keren bitter, drie lagen licht in een blad verstopt. Een loflied op het loof, dat zich sluit voor de zon maar opent voor wie durft te proeven. Eén is armer-verloren in bleek verlangen, een schaduw van wat ooit groeide in aarde. Eén is rijker-met gouden randjes van herinnering, een smaak die blijft hangen als herfst in de mond. Eén is wijzer-gerimpeld van wachten, maar zacht in zijn weten van wat komen gaat. Ze liggen daar, niet als groente, maar als verhaal: een trilogie van tint, een stilleven van tijd.