De gele roos lijkt hier niet slechts als bloem te functioneren, maar als een centrale drager van betekenis binnen een visueel veld vol contrast en energie. Deze roos straalt een vreugdevolle helderheid uit, maar staat niet los van haar omgeving: een vibrerend abstract landschap vol rood, blauw, groen en geel. De bloem zelf is zorgvuldig gedefinieerd, met een sierlijke steel en levendige bladeren, als een ankerpunt van rust in een wereld die trilt van beweging. Toch voelt het werk niet als conflict, maar als samenstelling: de levendigheid van de achtergrond lijkt de roos niet te verstoren, maar haar juist te voeden. Alsof schoonheid pas echt zichtbaar wordt wanneer ze contrasteert met het ongrijpbare, het onbeheerste. De omlijsting-in diepgroen en geel-versterkt dit idee. De roos wordt niet afgesloten, maar omkaderd; niet gevangen, maar benadrukt. Ze is niet alleen natuur, maar geheven natuur - beeld geworden herinnering. De titel "Tussen Ruis en Roem" verwijst naar de abstracte chaos waarin de roos zich staande houdt (ruis), en de kalme waardigheid die ze desondanks uitstraalt (roem in de zin van glans of eer).