Te midden va een donkere, schilderachtige achtergrond ontvouwt zich een witte lelie: puur, helder en ogenschijnlijk onaangeraakt door de wereld eromheen. De bloem lijkt op te lichten uit de schaduw-niet als tegenhanger, maar als belichaming van een innerlijke rust. In haar kwetsbare openheid draagt zij een stille waardigheid, alsof ze een geheim bewaart dat niet uitgesproken hoeft te worden. De onafgewerkte steel lijkt de kijker eraan te herinneren dat schoonheid niet perfect hoeft te zijn om volledig te raken. Het werk balanceert tussen voltooiing en verwachting - en nodigt uit tot kijken met zachtheid.