Een bloem in volle zon, oranje als het leven zelf, met wortels in een vaas van hart, en een blauw geheim dat zachtjes helpt. Het vergeet-mij-nietje, klein en stil, waakt in de schaduw van het grote geel, als een fluistering van wat ooit was, en wat nog steeds iets zeggen wil. Want zelfs als woorden zich verstoppen, en tijd zich langzaam uit het zicht beweegt, blijft er kleur, blijft er vorm, blijft er iets dat liefde weergeeft. Een bloem, een hart, een herinnering, die niet verdwijnt maar zich verankert, in zorg, in kunst, in aandacht, voor wie leeft in lagen van licht.