In “Concordia Septem” verenigen zich zeven gestalten in één vloeiende vorm, als een levend reliëf van verbonden stemmen. Elk van de figuren is met zorg uit roodbakkende klei geboetseerd en naadloos samengesmolten tot een krachtig koor van broederlijke harmonie. Drie figuren buigen zich nadrukkelijk over hun notenblad, terwijl de overige vier met hun monden en ingetogen mimiek de melodie in hun hart meedragen en van binnenuit naar buiten laten klinken. De ruwe textuur van de klei vormt een mooi contrast met de fluweelzachte glans van natuurlijke glazuren, subtiel versterkt door donkere accenten van mangaanoxide. Dit samenspel van aardse tinten en glanzende vlekken benadrukt zowel de individuele expressie van iedere zanger als de collectieve eenheid waarin ze samenkomen. “Concordia Septem” is meer dan een koor in klei; het is een ode aan de onzichtbare kracht van samenzang, aan de spanning tussen lezing en memorisatie, en aan de ritmische ademhaling die een groep individuen transformeert tot een vrij zwevende, muzikale eenheid. Iedere toeschouwer wordt uitgenodigd om het kloppende hart van dit stille koor te voelen en mee te resoneren met hun onuitgesproken akkoord.