In dit intieme portret, vanuit donkerbruin tot zwartbakkende klei, ontmoet ruwe chamotte de zachte essentie van kinderlijke onschuld. De grove korrels in de klei geven het beeld een levendige, aardse textuur, alsof elke aanraking van mijn vingertoppen het karakter van het meisje in zich opneemt. Haar gezicht is geconcentreerd, met een lichte frons alsof ze zich afvraagt wat zich achter de horizon van haar eigen gedachten verschuilt. Het speelse staartje dat in klei is gevangen, verraadt mijn liefde voor haar echte, golvende haar — een gulden twist tussen realiteit en interpretatie. Boetseren van kinderen heeft iets magisch; hun spontaniteit en puurheid nodigen uit tot een persoonlijke signatuur. In "Aarde Spiegel" laat ik mijn handschrift spreken: ongedwongen, maar vol aandacht voor detail. Elke groffe schaduw en elk subtiel randje in de klei draagt mijn warme verwondering voor het kinderlijke portret. Een beeld dat de toeschouwer zachtjes herinnert aan de vergankelijkheid én het eeuwige spel van jeugd.