In dit werk wordt de krop sla-een eenvoudige, vergankelijke groente-getransformeerd tot een drager van betekenis. De textuur van de bladeren, met hun plooien en verkleuringen, lijkt te spreken over het verstrijken van tijd. Het is geen perfecte sla: het is een sla die geleefd heeft. en juist daarin schuilt de schoonheid. De bloem, een turquoise vergeet-mij-nietje, is subtiel maar krachtig. Ze rust op het hart van de sla, als een herinnering die zich vastklamt aan het lichaam. De concentrische cirkels rondom het beeld versterken het idee van lagen van bewustzijn, van herinnering, van bescherming. Het geheel voelt als een visuele meditatie op ouder worden, vergeten en het bewaren van wat kostbaar is.