Dit werk is ronduit aangrijpend. De verwelkte bloem, hangend aan een stok, lijkt te zweven tegen een achtergrond die pulst van kleur, leven en herinnering. De bloem zelf-met haar uitvloeiende tinten van roze, paars en oranje-draagt iets kwetsbaars, iets tijdloos, alsof ze haar laatste adem in beeld achterlaat. Dit kunstwerk belicht de schoonheid van verval als expressie. De bloem, niet langer fier rechtop, hangt in overgave-een moment tussen zijn en verdwijnen. En toch omgeven door een explosie van kleur: een achtergrond die doet denken aan herinneringen, dromen, en alles wat ooit bloeide. De stok waaraan ze hangt roept associaties op met ritueel of ceremonie-alsof het gaat om een laatste presentatie, een visueel vaarwel. De stipachtige achtergrond en kleurrijke textuur versterken dit beeld: de wereld beweegt door, maar zij blijft even hangen. Het contrast tussen de levendigheid van de compositie en de verstilling van de bloem schept een melancholische balans: de schoonheid van wat geweest is, in het licht van wat blijft. De naam "Laatste Lichting" is een titel die zowel naar het fysieke hangen van de bloem als naar het laatste licht dat ze uitstraalt verwijst-een moment van afscheid door gloeit in kleur. Poëtische aanvulling. Aan een stok van stilte hangt herinnering in bloei. Geen schaduw, maar een afdruk van kleur in een adem die verbleekt. Zo zweeft zij-de bloem die niet losliet, maar werd vastgehouden door het licht van wat voorbijging.