Dit schilderij vangt de sfeer van een rustige zandweg in het begin van de 20e eeuw, waar de zon van rechts door de bomen schijnt en lange schaduwen werpt over het pad. In abstracte vormen en warme, aardse tinten schetst de kunstenaar een beeld van verstilling en nostalgie. De zandweg lijkt oneindig door te lopen, een symbool van reizen en herinneringen. De gouden gloed van het zonlicht vermengt zich met het stoffige pad, terwijl de bomen in diepe groene en bruine een natuurlijke koepel vormen. Door de vervaagde contouren en gelaagde kleuren wordt de voorstelling bijna dromerig, alsof we door een vervlogen tijdsbeeld kijken. Het schilderij nodigt de toeschouwer uit om zich te verliezen in een tijdloze wereld, waar het verleden nog voelbaar is in licht en schaduw.