Olieverf op doek Sublimatie heet het in de psychologie, het kanaliseren van onaanvaardbare emoties in kunst. Een afweermechanisme beschreven door Freud himself. Ik weet niet of ik bij dit werk aan het sublimeren was, wel had ik een sterke behoefte om het te schilderen. Maf om te merken dat ik geen herinnering heb aan het ongeluk, slechts de sporen op het lijf en geest. Het schilderij is dus én bedacht én gebeurd. In oktober 2023 had ik een ongeluk met mijn behoorlijk nieuwe bakfiets waarin mijn hondje zat. De remmen deden het niet, en dat terwijl ik heuvelafwaarts ging. Althans, dat is de conclusie gezien de plek waar ik gevonden ben en van degene die de fiets nadien naar huis bracht. Dikke pech dus! Het duurde ff voordat het schilderen weer lukte, zeker op groot doek. Qua aandacht c.q. concentratie kreeg ik het niet voor elkaar, maar ook vanwege de duizeligheid. Ergens in maart kon ik met dit project starten en nu, eind mei is het af. Als ik er nu naar kijk zie ik niet het ongeluk, maar vooral de fases waar ik doorheen moest qua herstel. In het begin was ik verbaasd dat het penseel uit mijn hand viel en ik het schilderen motorisch niet goed voor elkaar kreeg. Of de fase waarin ik de grond uitgewerkt heb omdat ik de opwaartse hoofdbewegingen niet kon maken vanwege de evenwichtsproblemen. In de periode van uitwerken van de jas moest ik nog elk half uur pauzeren en de ogen sluiten, en nu kan ik gewoon doorschilderen, zelfs met de radio er even bij aan. Eigenlijk grote stappen, hoewel mijn ongeduld groter is. Het hangt nu zelfs boven de bank en ik kan er zonder problemen naar kijken. Terwijl ik dagelijks worstel met de prikkelgevoeligheid en koppijn. De vraag is dus: is het sublimatie van het ongeluk of van de impact ervan?