Terwijl ik aan het werk ben, stormt Olivia, mijn vierjarige dochter, mijn kantoor binnen: “Mama, ik heb een lolly gekregen!”. “Lekker schat”, zeg ik, terwijl ik me weer naar mijn laptop wend. Er staat immers nog veel te doen op mijn lijst, en oma is er om op te passen. Maar Olivia rent naar me toe en kruipt op schoot. “Deze vind ik mooi, mam”, en we beginnen een bijzonder gesprek.

Wekelijks houd ik mij bezig met de werken van onze leden. Ik bekijk en bewonder hun creaties, maar selecteer en bekroon ze ook. Het is voor mij belangrijk dat ik niet mijn favorieten kies, maar juist de meest diverse werken in het zonnetje zet. De ene week kies ik een tekening, de volgende keer een abstract schilderij. Maar er echt naar kijken vergeet ik soms. En doen we dat allemaal niet iets te vaak?

In de drukte van ons dagelijks leven lopen we vaak langs prachtige gebouwen, zonder echt te kijken. We rijden op automatische piloot naar ons werk, zonder echt te kijken. We besteden een dag met onze (klein)kinderen, zonder echt te kijken. Wij volwassenen zijn maar druk. Druk met ons werk, het huishouden, onze eigen bezigheden. We nemen niet de tijd om écht stil te staan, ergens naar te kijken en te genieten.

En dan zijn er kinderen. Hun ongefilterde mening, ik vind het heerlijk! Zeggen wat ze denken, zonder angsten, zonder schaamte. Zo ook die ene middag in mijn kantoor met Olivia op schoot. Terwijl ik door de nieuwste werken van onze leden scrollde, riep ze ineens: “Mama, deze vind ik mooi!”. We besloten een selectie te maken van de werken die zij het mooist vindt. Binnen no-time had ze haar keuzes gemaakt. Voor elk werk nam ik even de tijd met haar. “Waarom vind je dit mooi?”. Haar antwoorden waren goud waard.

Laten we de tijd nemen om samen met onze (klein)kinderen naar kunst te kijken. Laten we leren van hun onbevangenheid en nieuwsgierigheid. Wat zou er gebeuren als we meer de dialoog aangaan met de kunst om ons heen? Ik moedig je aan om dit zelf te ontdekken, en misschien wel je eigen ‘door de ogen van een kind’-moment te creëren.

Kunst door Kinderogen - selectie & beoordeeling door Jurylid Olivia (4 jaar):

Corinne Roes – Threads
Olivia: Ik zie roze! Roze is mijn lievelings. Niet groen. De paarse vind ik wel mooi. En de roze bloemetjes die op het kopje staan. Drink je daar echt koffie uit?

Michel Vletter – Boeket
Olivia: Woooooow, ROZE BLOEMEN! Mijn lievelings. Waarom is die veer geel? Is dat een blaadje? Blaadjes zijn toch niet geel? Ik wil deze bloemen ook thuis, mag dat?

Sonja: At the waterfall
Olivia: Ja deze wil ik kopen. Met de roze bomen en een beetje water. Maar bomen staan toch niet in het water? (Dit is mijn persoonlijke favoriet. Wat Sonja beschrijft in de tekst komt precies overeen met wat Olivia ziet. Heel bijzonder!).

Audrey Serida Wichman: Flower Girl
Olivia: Roze bloemen! (Zou ze van roze houden? ;)). Ik wil ook roze bloemen in mijn haren, net als deze mevrouw. Zij is blij. En kijk, een vlinder op haar haar. Haha, dat is grappig. Ik wil ook bloemen en een vlinder in mijn haar. Dan ben ik ook blij!

Michel Vletter: Danseres
Olivia: Kijk, roze! Deze is wel een beetje gek. Ik: Kijk eens goed Olivia, dat lijkt wel een poppetje. Wat doet die?. Waarop Olivia riep: Ja, dansen! Kijk, ik kan dat ook. En ik werd getrakteerd op de mooiste dansmoves van een onbevange, nieuwsgierige 4-jarige.

Trieneke Santing: Uil
Olivia: Een uil! Ik hou van een uil. Ik krijg ook altijd de uilenknuffel op school als ik verdrietig ben. Deze heeft geen roze, maar ik vind hem wel mooi. Kijk die ogen! Is dit een plaatje, mama? Hij kijkt naar mij haha! Hallo uil!

Laten we de magie van kunst samen ontdekken, door de ogen van onze kinderen. Want zij herinneren ons eraan om echt te kijken, te voelen en te genieten.