"Woorden zijn iets sterks, iets krachtigs. Als je woorden hebt, dan heb je een stem. Als je zinnen hebt, dan heb je een verhaal. En als je dan ook nog wat te vertellen hebt, dan heb je de mogelijkheid om te ontdekken, te leren en te luisteren"


Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is ilana. Zesentwintig jaren jong en ik mag hier blogs voor jullie schrijven. Ontzettend spannend vind ik dat, want om heel eerlijk te zijn: ik kom nog maar net om de hoek kijken in de kunstwereld. Tot zo’n vier jaar geleden was het eerder een straf voor mij om een museum te bezoeken dan wat het nu is: een fantastisch uitje.

Hoe dat komt zal ik even in het kort uitleggen. Tot 2014 was ik een paardenmeisje in hart en nieren. Ik stond op met paarden en ik ging ermee naar bed; letterlijk soms zelfs, want regelmatig stond ik ook ’s nachts in de stallen als er wat aan de hand was met een paard. Ik kon mij om eerlijk te zijn niet voorstellen dat ik ooit voor iets anders zo’n grote passie zou voelen dan voor mijn paardenhobby. In 2014 gebeurde er een paar dingen die de boel goed op zijn kop zetten. Ik viel bij het uitladen van een paard van de vrachtwagen hard op mijn hoofd. Ik hield daar niet-aangeboren hersenletsel (nah) aan over. Ik kon mijn opleiding niet meer afmaken, werken lukte niet meer en zo geschiedde, na een revalidatietraject van ongeveer twee jaar, bleek dat dagbesteding mijn tijdverdrijf zou gaan worden. Verschrikkelijk vond ik dat. Met een stel gekken gaan zitten knutselen. ‘HA! Zie je het al voor je?’ zei ik lachend tegen vriendinnen.

Tot ik daar voor het eerst kwam. De gekken bleken helemaal geen gekken, maar gewone mensen. Het knutselen bleek wel oké en het was stukken beter dan thuis zitten wachten tot er geraniums voor mijn ramen gezet zouden worden.

En ergens in de afgelopen vier jaar, gebeurde het. Van paardenmeisje veranderde ik in kunstliefhebber. Dat ging niet in één keer. De eerste keer dat ik schilderde, was er geen vuurwerk; eerder het tegenovergestelde. Ik gooide het werk demonstratief in de prullenbak: ‘dit is zeker niks voor mij’.

Maar langzaam begon er ergens een vuurtje te branden. Nu is dat geen vuurtje meer, maar een brandend verlangen. Ik moet kunst maken. Ik moet oefenen, leren, ontdekken, beter worden. Ik weet niet of jij zoiets ooit gevoeld hebt? Maar ik voel het met mijn hele lijf. Ik word onrustig als ik niet aan het creëren ben. En ik weet gewoon dat kunst is gemaakt voor mij, of ik ben gemaakt voor kunst. Als we op een datingssite zouden zitten dan zou er met grote letters staan: ‘JULLIE ZIJN 100% EEN MATCH’.

Ik ben niet iemand die graag zijn hand ophoudt, en misschien raad je het je dochter of zoon wel af om kunstenaar te worden, omdat het een heel moeilijk beroep is om in te slagen en wat mee te verdienen (dat krijg ik regelmatig te horen van goed bedoelende vreemden). Ik heb echter twee opties: kunstenaar worden en mijn eigen brood verdienen, of thuis zitten en mijn hand ophouden. ‘Gewoon’ werken lukt met mijn handicap niet meer. Jullie snappen waarschijnlijk wel dat ik alles op alles zet om de eerste genoemde te worden.

Het is misschien een beetje raar om over jezelf te zeggen, maar ik ben een doorzetter. Tegenslagen ken ik al en ik weet inmiddels dat die mij niet tegen kunnen houden. Dus ik ga kijken hoe ver ik kom en ik hoop dat jullie met mij mee willen op avontuur.
Ik wil jullie graag meenemen in wat ik leer over kunst en over mezelf. Hoe ik binnen de grenzen van mijn beperking toch sluipweggetjes vind.

Ik heb veel geschreven over niet-aangeboren hersenletsel en ik vind het heerlijk om nu te mogen gaan schrijven over kunst. Ga je met mij mee op avontuur?

Liefs, ilana

Wil je alvast meer over Ilana weten?
Instagram
Facebook 
Website

Ook is ze te bewonderen in de expositie:
Galerie Huis ter Heide in Huis ter Heide (Drenthe)
Openingstijden: vrij, za, zo van 13.00 tot 17.00
Website Huis ter Heide